15.9.14

Psychologie van de koude grond

'Suus, heb je je al ingeschreven bij die sportschool?' 'Suus, heb je nou je was al uitgezocht?' 'En hoe staat het met je fysio oefeningen?' 'Suus, staan je oude studieboeken al te koop?' 'En heb je al gekeken naar een volleybalvereniging?' 'Suus, wanneer regel je nou die financiën van Lissabon?' 'En Suzanne, hoezo moet ik je nou nóg een keer vragen de vaatwasser uit te ruimen.'

Een kleine greep uit de opmerking die ik op een gemiddelde dag voor mijn kiezen krijg.

Aangezien ik net ben begonnen met een studie Psychologie (Toegepast weliswaar), werd het tijd voor een stukje zelfreflectie.

Ik bestelde mijn studieboeken drie dagen voor mijn eerste schooldag begon, zette mijn oude studieboeken zeven dagen dáarna te koop, ben nog steeds niet begonnen met sporten, koppelde mijn ov-chipkaart op de valreep aan mijn studenten reisproduct, de vloer van mijn kamer is bijna niet te zien door de hopen zooi. En het ergste van alles (of tenminste hetgeen wat de het meeste betrekking heeft op iedereen die dit leest), er komt maar steeds niks online op mijn blog.

Mijn vader stuurde me vandaag dit berichtje via WhatsApp (dankje, pap). Een ingestuurd stukje wat in de krant stond:
'Het vriendje van een van mijn dochters moet er dit jaar hard aan trekken om het eerste jaar van zijn studie te halen. Als zij een weekendje bij ons zijn, komt het tijdens de borrel op dit onderwerp.
Hij geeft aan dat hij zich nog moet opgeven voor een cursus 'zelfmanagement voor uitstellers'. Wij kijken geïnteresseerd naar hem, het valt even stil en hij zegt: "Maar dat doe ik zo meteen wel even..."

Ontzettend ironisch, typisch en schrijdend.
Maar vooral pijnlijk herkenbaar.

Hoewel dit gewoon grappig bedoeld is natuurlijk, zette het me wel aan het denken.
Want uitstellen is op zich iets van je 'bewust' doet. Je denkt aan wat er moet gebeuren (of het nou de vaatwasser of een boekbestelling is) en kiest ervoor om de taak niet op dat moment uit te voeren maar te verplaatsen naar een, nader te bepalen, tijdstip in de toekomst.
Ik ga niet ontkennen dat het bij mij niet zo werkt, want ik zit vaak genoeg in een zwijnenstal van een slaapkamer écht nog maar één aflevering van 'Prison Break' te kijken.

Ook is mijn uitstelgedrag op de middelbare school flink van invloed geweest. 'Oh, die voca toets doe ik dan volgende week wel'. 'Ik beloof dat ik in het weekend dat hoofdstuk wiskunde maak'. 'En morgen maak ik écht mijn boekverslag af.'

Het stomme met uitstellen is dat hoe langer je iets uitstelt, hoe hoger de spreekwoordelijke horde wordt die je moet nemen. Des te groter is de kans dat, als je een maal de motivatie bij elkaar hebt geraapt, je op je bek gaat als je de sprong uiteindelijk waagt.
Want het gaat alleen maar moeilijker worden om al hoofdstukken wiskunde in de halen, en je kamer wordt er ondertussen ook niet schoner op.

Het klinkt nu alsof ik alles op een rijtje heb en ik hier een belabberde poging doe tot het geven van advies.

Dat is niet zo.

Het enige is wat ik probeer uit te leggen is hoe het werkt in het hoofd van een doorgewinterde uitsteller. Bij het verhaaltje in de krant kreeg ik namelijk het idee dat de jongen in kwestie die opmerking in een staat van totale naïviteit maakte. Als hij door had gehad hoe zijn opmerking over zou komen, had hij hem naar alle waarschijnlijkheid niet gemaakt.

Het komt er denk ik op neer dat je soms dingen niet doet, simpelweg omdat je er niet aan denkt of hebt gedacht. Omdat je met andere dingen bezig bent geweest en er even niet genoeg plek in je hoofd of agenda was om al die belangrijke dingen op te slaan of uit te voeren.

Ik weet niet of uitstellen iets is wat je met je volle verstand doet. Of dat het komt omdat je te veel andere dingen aan je hoofd hebt. Of misschien is je leven één grote chaos. Misschien is het aangeboren, of misschien wel aangeleerd. En misschien zijn we met z'n allen wel gewoon ontzettend lui.
Maar wat ik wel weet is dat ik het elke dag weer opnieuw probeer. Alles doen wat op mijn lijstje staat. De intentie is er altijd. Alleen het doorzettingsvermogen ontbreekt vaak.

Soms laat ik de lastige, vervelende en moeilijke dingen gewoon nog heel even uit mijn leven. Nog heel even niet. Morgen de verantwoordelijkheden. En overmorgen de verplichtingen.

Dan zien we volgende week de consequenties wel.

3 opmerkingen: